Sempre caro mi fu quest’ermo colle,
E questa siepe, che da tanta parte
Dell’ultimo orizzonte il guardo esclude.
Ma sedendo e mirando, interminati
Spazi di là da quella, e sovrumani
Silenzi, e profondissima quiete
Io nel pensier mi fingo; ove per poco
Il cor non si spaura. E come il vento
Odo stormir tra queste piante, io quello
Infinito silenzio a questa voce
Vo comparando: e mi sovvien l’eterno,
E le morte stagioni, e la presente
E viva, e il suon di lei. Così tra questa
Immensità s’annega il pensier mio:
Ngaherë e dashur më ka qënë kjo kodër vetmitare
Të horizontit të fundmë vështrimin e përjashton fare
Por duke ndenjur e admiruar që aty, të pacaket
Hapësira, dhe mbinjerëzoret
Heshtje, tok me qetësinë e tejthellë
Në mendim gjasmohem; ku për pak
Zemra nuk llahtarohet. Dhe ashtu si erën
Ndjej si fëshfërit mes këtyre bimësh, atë
Qetësi pa anë e fund të këtij zëri
Çapitem duke krahasuar: e kujtoj amëshimin,
Dhe stinët e vdekura, dhe të tashmen
E të gjallën , e tingullin e saj. Kështu mes kësaj
Pafundësie mbytet mendimi im:
E zhytja më duket e ëmbël në këtë det.
Shqipëroi: Kopi Kyçyku
Poeti italian Xhakomo (Giacomo) Leopardi, më i madhi lirik i kombit të vet, natyrisht me përjashtim të Dante Aligierit (1265-1321), që mbahet si më i madhi krijues italian i të gjitha kohërave, pati një jetë të vetmuar, të shkurtër e të dhembshme, të tronditur nga ankthe e makthe, nga sëmundje e varfëri. Gjeni i parapjekur, ai është i ndjeshëm ndaj absurditetit të gjendjes njerëzore, ndaj pashpresës dhe vetmisë së njeriut në gji të një natyre shpërfillëse ndaj fatkeqësive të tij. Veprat kryesore: “Pafundësia” (1819) dhe Këngë (1831).