Vetëm pjesërisht (Tregim)

Nuk kish ditë më të lumtur për Mazllumin, (që njihej nga të gjithë me nofkën “Kuton”, ngaqë, pas dy fjalësh, të tretën shqiptonte foljen “kupton”, së cilës ia hante sistematikisht “p”-në), se sa kur vinte ndonjë direktivë nga Lart. Le pastaj kur kjo kish lidhje me rreptësimin e masave për fuqizimin e diktaturës së proletariatit. Këtë e kishte pikën më të dobët, sepse edhe vetë kishte dalë drejtpërdrejt prej gjirit të klasës puntore: nga brigadier ndërtimi, kishte hipur majë karrikes së sekretarit të partisë të rrethit për propagandën.

E, pra, një ditë e tillë ishte edhe ajo e premte qershori, paçka që me shi të rrëmbyeshëm e të pandalshëm. “Qielli le të vrenjtet sa të dojë, mua më qesh e më gufon zemra! Të rrojë partia!” i tha Mazllumi sekretarit të parë, kur ky e vuri në dijeni për një udhëzim të sapombërritur të Qëndrës për thellimin e luftës së klasave, jo vetëm në gji të popullit, por edhe në vetë radhët e partisë. Dhe vërtet: komunistët duhej të ishin, edhe këtë herë, si gjithmonë, të parët në sakrifica, ta fillonin nga vetja.

Kutoni, gjithnjë i shoqërueshëm, si çdo masovik i mirëfilltë, që dinte të ulej këmbëkryq, pra fshatçe në fshat, të hiqte valle në mbrëmjet tematike të punëtorëve në qytet, të këndonte nëpër dasma e kështu me radhë, pra “sipas vendit e kuvendin”, pa humbur kohë, e lexoi me laps në dorë materialin e mësipërm dhe caktoi për të nesërmen një mbledhje me të gjithë sekretarët e organizatave bazë të partisë të ndërmarrjeve, institucioneve dhe kooperativave bujqësore. Deri atëhere, krejt kohën e harxhoi me përgatitjen e diskutimit me të cilin do të dilte para tyre. Për këtë qëllim mbajti në zyrë gati gjithë natën daktilografisten, së cilës nuk rreshti së diktuari fragmente të tërë, të cilëve u kthehej e u rikthehej, derisa i mbushej mendja se nuk kish si të tingëllonin më saktë e më me partishmëri.

Hijeshia e shumësit

Tregim

Dimri, me sa shihej, e pat ndarë mendjen të godiste furishëm me dy armë njëheresh: me dëborë e me stuhi. Megjithse xhamet e veturës “Varshava” ishin të puthitura mirë, të ftohtët hynte brenda dhe shtrohej si në shtëpi të vet. Fatmiri, shoferi, dukej sikur bënte ushtrime të rrezikshme akrobatike tek fërkonte tërë kohën duart me njëra-tjetrën, në vend që t’i mbante në timon.

Kapllani, në të djathtë të tij, kish ngritur jakën e palltos dhe po vërshëllente ngadalë një melodi të përvajshme rumune.

- Prapë ajo vllahinka... Nuk të ndahet! - e ngacmoi Fatmiri me shpoti Kapon, duke ia hedhur fjalën tek vitet e studimeve jashtë shtetit. Kapo e thërriste shokun e vet të fëminisë, çka nënkuptonte edhe funksionin shtetëror që ky mbante.

- Edhe ajo... - mërmëriti Kapllani.

- Si “edhe ajo”?! - u habit Fatmiri. - Paske pasur më shumë se një?

- Jo, bre, jo. Por...

Ndërkaq para tyre qe përshfaqur një mbishkrim që tregonte kahun drejt Burrelit.

Një ngjarje e gazmendshme

Përsëri në breg të liqenit Leman... Në hotelin "Kempinski", ish hoteli Noga Hilton, një nga më të mëdhenjtë e më luksozët e Gjenevës. Konsullata e Republikës së Kosovës dha një pritje madhështore. Ndër të ftuarit e shumtë nga të gjitha mjediset politike, shoqërore, kulturore dhe diplomatike zvicerane dhe të huaja, shquheshin profesorët e Scool for International Training (SIT), Switzerland Studies, Multilateral Diplomacy and Social Justice, Alexandre Lambert dhe Gyula Csurgai; personaliteti i rezistencës antifashiste dhe i Federatës Botërore të Veteranëve dhe Viktimave të Luftës e të Konflikteve, profesori Astrit Leka; përfaqësuesi i përhershëm i Republikës së Shqipërisë pranë selisë së Kombeve të Bashkuara në Gjenevë, Sejdi Qerimaj; ambasadori i Republikës së Maqedonisë pranë Kombeve të Bashkuara dhe organizatave të tjera ndërkombëtare në Zvicër, dr. Aziz Pollozhani; diplomatët shqiptarë Vladimir Thanati e Arefi Alia etj.

Pas intonimit të Himnit të Republikës së Kosovës, konsulli i Republikës së Kosovës Benjamin Nikoliqi i përshëndeti të pranishmit në një anglishte të përkryer. E përkryer ishte edhe përmbajtja e gjithçkaje që kumtoi në mënyrë lakonike. E ndjeva veten krenar që, brenda një periudhe kohore kaq të shkurtër qysh nga shpallja e Pavarësisë së Kosovës, shteti më i ri i Kontinentit Plak është në gjendje të ofrojë performanca të nivelit më të lartë.

Ta gëzojmë brez pas brezi Kosovën e lirë e të mosvarme!

BASHKIM SHEHU : Angelus Novus

Roman Tradus în limba română de Kopi Kyçyku

(fragment)

Dedicat lui Mustafa Bajraktari, sinucis la închisoare la vârsta de 29 de ani. În afara întâmplărilor trăite sau auzite, am avut în vedere şi scrierile lui Walter Benjamin, cuprinse în biografia redactată pentru el de către Berndt Witte, precum şi Documente noi privind moartea lui Walter Benjamin, ale lui Scheurmann.

Probabil este una dintre acele nenumărate fiinţe care, după Talmud, se creează între timp şi tac, dispar în neant după ce au grăit în faţa lui Dumnezeu.

Walter Benjamin

Port Bou

Port Bou este un orăşel sau un sat mare aflat la graniţa franco-spaniolă, pe partea spaniolă al extremei mediteraneene a graniţei. Este ultima localitate spaniolă, dacă omul se duce dinspre Spania în Franţa, şi cel dintâi aşezământ spaniol, dacă intră din Franţa în Spania, cum s-a întâmplat cu Walter Benjamin într-o zi de septembrie 1940. Dacă mergi cu trenul, aşa cum n-a mers Walter Benjamin, trecând graniţa pe jos peste Pirenei, eşti nevoit să aştepţi o vreme, s-ar putea chiar o oră, chiar şi acum când este în vigoare Acordul Schengen: aşteptarea se datorează modificării distanţei dintre şine şi adaptării axelor de tren. Această schimbare se explică prin motive de ordin militar, moştenite din vremuri mai vechi decât cele ale războiului, ivită odată cu venirea lui Walter Benjamin. De la gara feroviară, nu numai în ultimele ceasuri ale zilei sau ale nopţii, ci în orice moment, Port Bou, acest sat mare sau oraş mic aflat lângă malul mării, pare pustiu, ca şi cum n-ar fi călcat de mulţi ani de vreun picior de om. Parcă ar fi sfârşitul lumii. Şi marea, oricât de aproape s-ar afla, nu sare în ochi. Am fost obligat să ies la extrema cealaltă, la cimitir, acolo unde sunt păstrate rămăşiţele pământeşti ale lui Walter Benjamin. Cimitirul se află peste o întorsătură ce mi-a creat impresia că înlesneşte căderea cerului în mare. Am văzut marea şi, mai târziu, şi de la casa memorială a lui Walter Benjamin – un fel de tunel, pe care îl văd acum aproape vertical, săpat în stâncă, aidoma unui pasaj subteran cu mari plăci metalice, ruginit, gol, ca un spaţiu de pătruns de corpul unui om care se aruncă vijelios în marea neţărmurită şi în infinitul cel veşnic.