Nuk kish ditë më të lumtur për Mazllumin, (që njihej nga të gjithë me nofkën “Kuton”, ngaqë, pas dy fjalësh, të tretën shqiptonte foljen “kupton”, së cilës ia hante sistematikisht “p”-në), se sa kur vinte ndonjë direktivë nga Lart. Le pastaj kur kjo kish lidhje me rreptësimin e masave për fuqizimin e diktaturës së proletariatit. Këtë e kishte pikën më të dobët, sepse edhe vetë kishte dalë drejtpërdrejt prej gjirit të klasës puntore: nga brigadier ndërtimi, kishte hipur majë karrikes së sekretarit të partisë të rrethit për propagandën.
E, pra, një ditë e tillë ishte edhe ajo e premte qershori, paçka që me shi të rrëmbyeshëm e të pandalshëm. “Qielli le të vrenjtet sa të dojë, mua më qesh e më gufon zemra! Të rrojë partia!” i tha Mazllumi sekretarit të parë, kur ky e vuri në dijeni për një udhëzim të sapombërritur të Qëndrës për thellimin e luftës së klasave, jo vetëm në gji të popullit, por edhe në vetë radhët e partisë. Dhe vërtet: komunistët duhej të ishin, edhe këtë herë, si gjithmonë, të parët në sakrifica, ta fillonin nga vetja.
Kutoni, gjithnjë i shoqërueshëm, si çdo masovik i mirëfilltë, që dinte të ulej këmbëkryq, pra fshatçe në fshat, të hiqte valle në mbrëmjet tematike të punëtorëve në qytet, të këndonte nëpër dasma e kështu me radhë, pra “sipas vendit e kuvendin”, pa humbur kohë, e lexoi me laps në dorë materialin e mësipërm dhe caktoi për të nesërmen një mbledhje me të gjithë sekretarët e organizatave bazë të partisë të ndërmarrjeve, institucioneve dhe kooperativave bujqësore. Deri atëhere, krejt kohën e harxhoi me përgatitjen e diskutimit me të cilin do të dilte para tyre. Për këtë qëllim mbajti në zyrë gati gjithë natën daktilografisten, së cilës nuk rreshti së diktuari fragmente të tërë, të cilëve u kthehej e u rikthehej, derisa i mbushej mendja se nuk kish si të tingëllonin më saktë e më me partishmëri.
