Dashuria kosën mpreh... (lirika, antologji autori)

onLine

Dashuria kosën mpreh... / Dragostea coasa-și ascute... - poezi/i

Në breg të liqenit Leman

Kopi Kyçyku

Në breg të liqenit Leman,
Këtu, në Gjenevën prrallore,
Behar, kohë e bukur po mban,
Paçka se palcdimri ësht`prore.

Shëtis, në pushim, cep më cep,
Shoh parqe, ngrehina, shtatore,
Gjithçka syrit ëndje i jep,
Qyteti më ngjan si foltore.

Motive gjeologjike

1966

Kopi Kyçyku

Dëshira e tim gjyshi

- Bir, më thosh,

këta male,

që zbathur i kam matur

mijra herë;

këta gurë,

që pagojë më vështrojnë;

duan dorë të ngrohtë

t’i lëmojë,

 dorën e zotërve të tyre.

 Për shekuj

 gëlltitën përçmimin,

 shtazërinë e “qytetërimit”.

 Gjeolog bëhu, bir,

 kuvendo me malet

 dhe do të ta hapin zemrën bujare.

 1961

Drejtori

Për Llambi G.

Ai,

edhe pa llampë çapitet

udhëve të nëndheshme.

Syve të tij,

si bateri u jep dritë

gëzimi i sukseseve.

Zemra i rreh fort,

në kraharor mbledhur ka

vrrullin e minatorëve.

Nga galeria s’del

edhe njëzet e katër orë

dhe askënd s’çudit:

ajo është shtëpia e tij.

 1972

Në Çervenakë

Këtu

currilon një shatërvan gjaku të mpiksur,

nga damarët e injektuar të dheut.

Gjithçka është e kuqe:

edhe hekuri,

edhe fytyrat,

edhe mendimet,

edhe zemrat.

1973

Atmëmëdhé...

-->

(Në prag të 28 Nëntorit)

Atmëmëdhé, që m’fal fuqi,

Të lulëzoj si lule hoje,

Dëshmitë e heshtjes që m’flet në gji,

Do desha fort të m’i dëgjoje.

Ndjenjat e zjarrta që m’vlojnë sot,

Për Kuqeziun - simbol, kalà,

Me fjalë goje s'i thënka dot

Veç gjuha e heshtjeve të mëdha.

Gjuha jonë

Gjuha jonë - djep thesarësh,
Te ky truall futur thellë,
Një gjerdan margaritarësh,
Anekënd Arbërit mbjellë.

Gjuha jonë - melodi,
Kënga e mallit stërgjyshor,
Grusht rrufesh mbi terr të zi,
Zemra e kombit arbëror.

Gjuha shqipe - gjuha e bukës,
Kur kalliri n'erë përkundet,
Djersë brezash, gjak martirësh,
Zëri i dheut, që nuk tundet.

Gjuha jonë - burim që s'shter,
Në rrëfenja trimërore,
I lexojm' dhe menjëher'
Na përflaken kraharoret.

Kopi Kyçyku, 1959

Ndarja (1967)

Ndarja më rëndon si plumb me pagjumësinë
se gjumin me qepallat e ka armiqësuar;
Ndarja më torturon me vegimet
se të gjitha ëndrrat m'i ka pushtuar;
Ndarja më pezmaton me melankolinë
se trurin krejtësisht ma ka frenuar;
Ndarja më lot mendsh me kohën
se akrepat i ka përtacuar;
Ndarja më tmerron me hipokrizinë
se vetveten e ka mohuar
ngaqë mua nuk më ndahet asnjë çast,
krejt nervat-tela m'i ka izoluar.

Ndarje... më duket tepër të përçmova,
se ti benzinë i hedh zjarrit të dashurisë,
andaj kur të vijnë çastet që do të të pasojnë
me fjalët më të hijshme do të të stolis!

Diellehënë / Soarelună

Diellehënë

Aurora, o emër hyjnor,

E ditës, moj drita qiellore,

Përkulem tek ti përmallor,

Me zemrën e shpirtin tim prore.

Në jetën e ftohtë m’hyre ti,

Si rrezja diellore që vlon,

Gjithçka lind, muzgohet, e di,

Veç emri yt - dritë agon.

Në perlat e tua – dy sy ,

Lexova mendimin e artë,

Dhe shpirti më qante për ty,

Nga dhembja, nga malli i zjarrtë.

Në dashtë një ditë Zoti vetë

Të jemi sërish të bashkuar,

Atëher’ Diellehënë përjetë

Do jemi, pa zor kam pohuar.

Shkruar në rumanisht, Bukuresht, 1 korrik, 1961

Soarelună

Aurora, o nume divin,

A zilei lumină cerească,

Cu dragoste la tine mă înclin,

Cu dor şi cu stimă firească.

Intrat în viaţa mea rece,

Ca raza mai caldă de soare,

Ştiu: totul apune şi trece,

Doar numele tău răsare!

În ochii-ţi frumoşi de mărgea,

Citit-am adânca gândire,

Iar sufletul meu plângea,

Plângea de sublima iubire.

De-ar dea, dacă vrea Dumnezeu,

Să fim încă o dată împreună,

Atunci să afirm nu mi-e greu:

Etern devenim Soarelună!

Scrisă în româneşte, Bucureşti, 1 iulie 1961