I papërsëritshmi Dostojevski, krahas veprave madhore, na ka lënë edhe mjaft thënie-perla për nga hijeshia e thellësia e mesazhit. Ja njëra syresh: „Bukuria do ta shpëtojë botën”. E, sikurse dihet, njëra nga këto bukuri, poezia, mbetet gur prove për imazhet plot dritë e beftësinë e stileve. Në hapësirat e imagjinares, e përfytyrimit, përftohet „minuta e amëshuar”, ndjesia e „bllokimit” të kohës, ndjesia e dëshirës për ta pavdekësuar shembëlltyrën e gjithçkaje që vdes apo që është e vdekshme. Poezia, kjo „pasqyrë magjike e kohës”, zhbiron epoka, qënie, gjendje shpirtërore dhe i fikson në „celuloidin” e vet imaterial. Aq këndellës mund të bëhen vargjet, saqë të shtyjnë të mendosh se mrekullitë e botës nuk janë shtatë, por të panumurta: mjaft të përpiqesh t’i zbulosh tek një Dante, një Shekspir, një Gëte, një Pushkin... Jo rastësisht poezia rumune është cilësuar nga kritika evropiane si një ndër më të fuqishmet e novatoret në Kontinentin Plak e jashtë tij. Buruar nga një folklor ballkanas me epje më tepër lirike se sa epike, kjo poezi nxori gjatë dy shekujve të fundit një sërë viganësh të vargut, të cilët bënë të mundur jo vetëm ngjizjen e rumanishtes moderne, por edhe të një poetike krejt të veçantë.
