-->
Ngadhnjimi
Unë ngadhnjej mbi zinë satanike.
Mbi zinë e djallit të zi që s’ekziston.
Oh! Unë derdh ngjyrat e qarta të gjakut të mallkuar,
Unë këndoj melodinë e të gjitha poemave të fitores!
Errësira nuk ekziston, nuk ekziston,
Errësira nuk ekziston, nuk ekziston,
Oh! Jo, ajo nuk ekziston!
Na kanë mbytur...
Na kanë mbytur, moj e shtrenjta nënë!
Dhe zemra jote shtatë herë mbytur në gjak.
Na kanë mbytur si barbarë të dehur
Për të vërtetën e diçkaje të zezë e kryeneçe.
Dhe gjithçka është gënjeshtër. Gënjeshtër e tmerrshme
As e zezë, as e bardhë.
Gënjeshtër barrikadash, librash, fjalësh, kryqëzimesh.
Dhe s’ka asgjë. As Zot, as djall.
Oh, përse të jemi të mbytur, moj e shtrenjta nënë?
Jemi Ne
Jemi Ne, fëmijët e Evropës së përgjakur,
Ne, fëmijët e Mesjetës e të kazermave të verës,
Mbi ne rëndojnë hapa të zinj gjigantësh,
Jemi Ne, fëmijët e Evropës së përgjakur!
Të gjithë ikin, ikin. Çapiten. Dhe njeriu mbetet pas.
Dhe gjithmonë fillikat.
Dhe gjithmonë fillikat.
E kotë të këndosh për diellin në mjegullën e vjeshtës...
Njerëzit as që duan të dinë për pishtarin hyjnor,
Në turmën e kazermave dhe erën fundndjellëse,
Kur shkëlqejnë helmetat e patrullave mesjetare.
Njerëzit tallen me pishtarin hyjnor,
Të gjithë s’bëjnë gjë tjetër veçse ia mbathin. Ata çapiten,
Dhe njeriu mbetet pas.
Dhe gjithnjë fillikat!
Përherë më i vetmuar
Gjithmonë e më i vetmuar, përherë e më çmendurisht fillikat,
Përherë e më i huaj, gjithnjë e më i shëmtuar,
Më i zymtë, i turpëruar, i trishtë.
Përherë më i ftohtë, i pashijë, i akullt,
Vetmia e zbrazët e vjeshtës dhe gjithnjë e më vjeshtë.
Përse qentë lehin kështu në netët e zymta?
A ndihet jehona e një hapi të panjohur në rrugë,
Apo nuhatet era e ujkut në hije?
Një çast është qetësi; të gjitha zhurmat përthithen
E ndërkohë ftohtë tringëllin një zinxhir qensh,
Larg një llampë butësisht na e bën me sy,
Çdo gjë është e shurdhët, pastaj lehja rifillon.
Hijet mbarten nga netët e hirta.
Kortezhe të ndotura, të përdhosura.
Dritat shkelin syrin, orët vdesin,
Katet e hirtë e të papastër përgjumen.
Në errësirë, në bodrum,
Në terrin pa pikë drite,
Dëgjohej si uturonte
Era në zbrazësi,
Thonj të përgjakur në gjinjtë e mi, në trurin tim
E në mëlçinë time,
Unë angullij si një qen në pragvdekje, i përgjakur
E i vetmuar.
Kafeneja
Perdet e kuqe të kafenesë, vera bie erë thartëtirë;
Para kafenesë së heshtur, kafka e trishtë e një kali.
Një rreze drite rrëshqet mbi qimet e përhime të kafshës,
Që pret të godasë gurin me patkua, ta zvarritë lodhjen
Nëpër rrugën e hirnosur nga mjegulla; kujtime të trishta
Gëlojnë në kokën e kalit. Hijet lëvrijnë
Në rrethin e lagësht të bebes së syrit të tij të përgjumur
Dhe pritja e rëndë. Nën pasqyra, në qoshe
Gajasen vajzat e natës. Fytyrat u gjallojnë si gëzof.
Dhe kafka e kalit hesht. Objekte turpi e gazi,
Kuajt para kafenesë presin e drithërojnë tërë natën.
I shqipëroi: Kopi Kyçyku
Miroslav Kërlezha, lindur në kryeqytetin e Kroacisë, Zagreb, më 7 korrik 1893, bashkëkohës i Vladimir Majakovskit, Franc Kafkës e Bertold Brehtit, është një nga shkrimtarët më të mëdhenj botërorë. Ai është autori i një numuri të madh vëllimesh poetike, romanesh e dramash etj, që janë përkthyer në mjaft gjuhë të huaja dhe kanë merituar çmime të larta ndërkombëtare. Përvjetori i lindjes së tij, na jep rastin t’i bëjmë këtë homazh, sado modest, duke i dhënë lexuesit disa nga poezitë, me tingëllimë gjithnjë aktuale, të këtij krijuesi humanist të përmasave të mëdha.
